Πτήση με καθυστέρηση - Αληθινή ιστορία

Η πρωτοχρονιά δεν είχε καλά καλά περάσει, ο καιρός ήταν χάλια, αλλά εγώ έπρεπε να γυρίσω στην τότε βάση μου. Ήθελα να καθίσω και άλλο στην Ελλάδα, αλλά είχα μια εργασία που έπρεπε να τελειώσω με τους συμφοιτητές μου, έπρεπε να διαβάσω για τις εξετάσεις και έπρεπε να πληρώσω και τη σπιτονοικοκυρά μου μέχρι τις 5 του μηνός.

Εκείνη την περίοδο έκανα το μεταπτυχιακό μου στη Μαδρίτη.

Η πτήση μου ήταν καθορισμένη για τις 4 του μηνός, Θεσσαλονίκη-Μιλάνο, Μιλάνο-Μαδρίτη.

Είχα επιλέξει να πετάξω με μία φθηνή αεροπορική εταιρία, όχι ελληνική.

Όταν φτάσαμε στο Μιλάνο μας ενημέρωσαν πως το δεύτερο αεροπλάνο είχε καθυστέρηση.

Μέσα στην πτήση υπήρχαν αρκετοί Έλληνες.

Καθώς περνούσε η ώρα ο κόσμος δυσανασχετούσε, παρόλα αυτά οι Έλληνες γνωριστήκαμε μεταξύ μας και αρχίσαμε να λέμε τα δικά μας. Ο καθένας με τις ιστορίες και το καλαμπούρι του. Κατηγορούσαμε την αεροπορική, αλλά κάναμε και χαβαλέ συνάμα.

Ανάμεσα στους Έλληνες ήταν και ένας νεαρός, λίγο μεγαλύτερος από εμένα, ταξίδευε για τη Σεβίλλη (θα έπαιρνε το τρένο από Μαδρίτη), εκεί ζούσε εκείνη την περίοδο και πιάσαμε κουβέντα. Η ώρα περνούσε και δεν είχαμε ακόμα νέα για την πτήση μας. Κάποια στιγμή είπα στο νεαρό πως θα πήγαινα να πάρω έναν καφέ και ρώτησα αν θέλει κάτι, μου απάντησε πως δεν ήθελε τίποτα και έτσι εγώ άνοιξα την τσάντα μου, πήρα το πορτοφόλι, έβγαλα 50 ευρώ (συνολικά είχα 550 μέσα στο πορτοφόλι και τα 350 ήταν για το ενοίκιο του σπιτιού που έπρεπε να πληρώσω την επόμενη μέρα) τα έβαλα στην τσέπη μου και έριξα το πορτοφόλι ξανά μέσα στην τσάντα. Στη συνέχεια ζήτησα από το νεαρό να προσέχει τα πράγματα μου και πήγα να πάρω καφέ.

Όταν γύρισα ήταν όλοι αναστατωμένοι, είχαν ενημερώσει από τα μεγάφωνα πως ίσως κάποιες βαλίτσες να κατέβηκαν στο Μιλάνο και έτσι θα έπρεπε να γίνει ξανά check in.

Πήγαμε όλοι μαζί στο χώρο των αποσκευών και αρχίσαμε να ψάχνουμε μήπως βρούμε τις βαλίτσες μας. Τελικά μόνο 2 επιβάτες βρήκαν τις βαλίτσες τους εκεί και αναγκάστηκαν να κάνουν ξανά check in, στους υπόλοιπους μας είπαν πως θα παίρναμε τις αποσκευές μας κατευθείαν στη Μαδρίτη.

Περιμέναμε ήδη 5-6 ώρες και ο κόσμος άρχισε να χάνει την υπομονή του. Κάποια στιγμή μας ενημέρωσαν πως θα μας χώριζαν και θα μπαίναμε σε διαφορετικά αεροπλάνα ανάλογα με τις ελεύθερες θέσεις που θα υπήρχαν.

Η ιστορία είχε ως εξής, όποιος πήγαινε στο γκισέ και έκανε φασαρία, έφευγε με το επόμενο αεροπλάνο, ενώ όποιος καθόταν υπομονετικά στην ουρά περίμενε για ώρες.

Με τους Έλληνες και τους Ισπανούς έγινε ένας χαμός, φωνές και φασαρίες στο γκισέ, ενώ όσοι επιβάτες ήταν από πιο βόρειες χώρες δεν άνοιγαν το στόμα τους.

Όση ώρα γινόταν αυτό οι Έλληνες συνεχίζαμε να είμαστε όλοι μαζεμένοι, εκτός του νεαρού που πήγαινε στη Σεβίλλη και για κάποιο λόγο είχε περίεργη συμπεριφορά, μιλούσε πολύ στο τηλέφωνο και κρατούσε απόσταση από τους υπόλοιπους.

Κάποια στιγμή ένας κύριος αφού έκανε φασαρία κατάφερε να μας βάλει στο επόμενο αεροπλάνο και μάλιστα εμένα μαζί με ένα άλλο ζευγάρι μας βρήκε και θέσεις στην business class. Ήταν η πρώτη φορά στη ζωή μου που θα ταξίδευα business class (δεν έχω ξανά ταξιδέψει από τότε) και ήμουν ενθουσιασμένη.

Η πτήση ήταν άψογη και όταν φτάσαμε Μαδρίτη αποχαιρετιστήκαμε όλοι και ευχηθήκαμε ότι καλύτερο ο ένας στον άλλο.

Μόνο ο νεαρός που πήγαινε Σεβίλλη δε χαιρέτισε κανέναν και έφυγε άρον άρον.

Πήρα ταξί από το αεροδρόμιο και πήγα στο σπίτι. Ήμουν πάρα πολύ κουρασμένη.

Μόλις έφτασα άρχισα να τακτοποιώ τα πράγματά μου, μέχρι που άνοιξα την τσάντα μου...

Το πορτοφόλι μου είχε κάνει φτερά!!!

Δεν είναι δυνατόν!

Ααααα...ο νεαρός που ταξίδευε για Σεβίλλη...που συζητούσαμε για ώρες...

Γι' αυτό μόλις επέστρεψα με τον καφέ συμπεριφερόταν περίεργα...

Δεν μπορούσα να το πιστέψω!

Αν δεν είχα βάλει εκείνα τα 50 ευρώ στην τσέπη μου ίσως να μην είχα χρήματα για να γυρίσω και στο σπίτι...

Εν τω μεταξύ μέσα στη συζήτηση μας του είχα πει κιόλας πως την επομένη έπρεπε να πληρώσω το ενοίκιο...

Και όμως όχι μόνο είχε βουτήξει τα 500 ευρώ, αλλά είχε πάρει και τις κάρτες μου!

Πού θα έβρισκα χρήματα;

Μίλησα αμέσως με τους δικούς μου στην Ελλάδα και ακύρωσαν τις κάρτες.

Όσο για τα χρήματα ήμουν πολύ τυχερή, γιατί μέχρι να βρούμε τρόπο να μου στείλουν οι δικοί μου, με βοήθησε ένας γνωστός που είχα στη Μαδρίτη.

Όχι απλώς μου έγινε μάθημα αυτή η ιστορία, αλλά στο επόμενο ταξίδι μου από το φόβο μου έραψα τα χρήματα μέσα στη μπλούζα μου...

Θα έπεφτα ξανά θύμα κλοπής στο μέλλον, αλλά αυτή τη φορά δε θα ήμουν μόνη μου, θα ήμουν με τους γονείς μου...

Την ιστορία αυτή όμως θα τη δείτε σε άλλο άρθρο!

Μαρίνα, Θεσσαλονίκη