Η βοηθός - Αληθινή ιστορία

Για 2 χρόνια δούλευα σε μια μεγάλη εκδοτική εταιρεία. Η πρόσληψη μου είχε γίνει αρκετά γρήγορα, είχα τα απαιτούμενα προσόντα για μια απαιτητική θέση και 3 μέρες μετά τη συνέντευξη ξεκίνησα να δουλεύω. Μου άρεσε αρκετά η δουλειά και την έκανα με ευχαρίστηση.

Με τον προϊστάμενο μου οι σχέσεις μας ήταν καλές, το ίδιο και με τους συναδέλφους μου, δεν ήμασταν φίλοι, συνυπήρχαμε όμως απολύτως αρμονικά στο χώρο εργασίας. Οι περισσότεροι κάπνιζαν και τους άρεσε να κάνουν αρκετά διαλείμματα, έτσι μαζεύονταν συχνά στη μεγάλη κουζίνα. Εγώ αντίθετα δεν κάπνιζα, ούτε μου άρεσαν τα πολλά διαλείμματα, προτιμούσα να τελειώνω τη δουλειά στην ώρα μου και μετά να πηγαίνω στο σπίτι μου ή κάποια βόλτα.

Περνώντας ο καιρός ο όγκος της δουλειάς μου μεγάλωνε, συγκεκριμένα είχε τουλάχιστον διπλασιαστεί και έτσι μετά από κάποιες συζητήσεις με τον προϊστάμενό μου, αλλά και τον γενικό διευθυντή αποφασίσαμε να πάρουμε κάποιον βοηθό.

Στη διαδικασία αναζήτησης του υποψήφιου δεν κατάφερα να συμμετέχω, γιατί δεν είχα καθόλου χρόνο και έτσι ο προϊστάμενος μου ανέλαβε το έργο μόνος του.

Σε μια εβδομάδα είχα βοηθό και ήμουν πολύ χαρούμενη. Η νέα μου συνάδελφος ήταν στην ηλικία μου, δεν είχε τα ίδια προσόντα με εμένα, φαινόταν όμως έξυπνη και είχε κερδίσει από την πρώτη μέρα τις εντυπώσεις, μιας και ήταν πολύ φιλική και ομιλητική με όλους.

Η βοηθός μου μπήκε γρήγορα στα βαθιά, η εκπαίδευση διήρκεσε ένα μήνα και ήμουν αρκετά ευχαριστημένη μαζί της. Ήταν ικανή, πολύ δυναμική και έπαιρνε πρωτοβουλίες. Βέβαια ερχόταν συνήθως αργοπορημένη και σε κάθε διάλειμμα ακολουθούσε τους υπόλοιπους συναδέλφους, αλλά αυτό δε με πείραζε, ήμουν ιδιαίτερα χαρούμενη που επιτέλους δε θα χρειαζόταν να κάνω υπερωρίες και φυσικά θα μειωνόταν και το άγχος της δουλειάς.

Μετά από ένα μήνα είχα ηρεμήσει αρκετά.

Η βοηθός μου είχε πια αναπτύξει φιλικές σχέσεις με τους συναδέλφους και έβγαιναν έξω συχνά.

Περνώντας ο καιρός άρχισα να νιώθω λίγο περίεργα στη δουλειά, ένιωθα να με κοιτάζουν διαφορετικά και συχνά να ψιθυρίζουν. Φυσικά δεν έδωσα σημασία, μέχρι που κάποια στιγμή ένας συνάδελφος, τον οποίο συμπαθούσα πολύ, ήρθε να μου μιλήσει.

Ήταν ταραγμένος και μου ζήτησε να συναντηθούμε στην καφετέρια της εταιρείας. Εκεί μου είπε πως η καινούργια μου βοηθός έλεγε διάφορα πίσω από την πλάτη μου, πως δεν είμαι καλή στη δουλειά μου, πως κάνω συνεχώς λάθη, πως έχω φορτώσει όλη τη δουλειά σε αυτή και εγώ δεν κάνω τίποτα και άλλα πολλά. Δεν μπορούσα να το πιστέψω... Δε θέλησα όμως να δώσω διαστάσεις και έτσι το μόνο που τον ρώτησα ήταν αν οι υπόλοιποι συνάδελφοί μου την είχαν πιστέψει και η απάντηση που πήρα ήταν πως έχει καλές σχέσεις με όλους και ακόμα και να μην το θέλουν, αργά ή γρήγορα θα την πιστέψουν.

Αποφάσισα να της μιλήσω, αλλά στη συνέχεια σκέφτηκα πως όταν ένας άνθρωπος δημιουργεί ιστορίες με το μυαλό του και λέει ψέματα με τόση ευκολία, ίσως είναι καλύτερα να μην του δίνεις σημασία και έτσι αδιαφόρησα.

Ήμουν σίγουρη πως η βοηθός μου συνέχιζε να λέει ιστορίες, το έβλεπα πια στα μάτια των συναδέλφων, συνέχισα όμως να αδιαφορώ, ήμουν τόσο σίγουρη για τον εαυτό μου που πίστευα πως σύντομα όλο αυτό θα σταματούσε.

Έκανα όμως λάθος.

Μια μέρα ήρθε ο προϊστάμενός μου και μου ζήτησε να μιλήσουμε. Μας περίμενε ο γενικός διευθυντής στο γραφείο του, είπε. Ο διευθυντής, ο οποίος πάντα με εκτιμούσε και ήταν και ο άνθρωπος που με είχε προσλάβει, ήθελε να μάθει τι συμβαίνει, γιατί είχε πέσει η απόδοσή μου στη δουλειά και αν ήμουν καλά ψυχολογικά. Ένιωθα πως θα εκραγώ, ήθελα να φωνάξω “μιλήστε με τους πελάτες, κοιτάξτε τα νούμερα, μα δεν έχει αλλάξει τίποτα”, κράτησα την ψυχραιμία μου όμως και είπα όλη την αλήθεια για τη νέα συνάδελφο. Στο τέλος της συζήτησης ο διευθυντής μου ζήτησε συγνώμη, μου είπε πως δε θα έπρεπε να αμφιβάλει για μένα και υποσχέθηκε πως θα μιλούσε στην βοηθό μου. Παρόλα αυτά λίγο πριν φύγω από το γραφείο του με ρώτησε ξανά αν είμαι καλά ψυχολογικά.

Είχα φτάσει στα όρια μου, δεν ήταν καθόλου του χαρακτήρα μου όλη αυτή η ιστορία, αγαπούσα όμως τη δουλειά μου και είχα πεισμώσει. Ήμουν σίγουρη πως μετά από αυτή τη συζήτηση θα άλλαζαν τα πράγματα και έτσι προσπάθησα να ηρεμήσω.

Ξέχασα να αναφέρω πως η βοηθός μου, μου συμπεριφερόταν άψογα, ήταν πάντα χαμογελαστή και φιλική μαζί μου, μια μέρα όμως που χρειάστηκε να μείνουμε στην εταιρεία μέχρι αργά το βράδυ γιατί είχαμε να παραδώσουμε ένα πρότζεκτ, άρχισε να σχολιάζει με άσχημο τρόπο ένα πολύ σοβαρό προσωπικό θέμα μιας συναδέλφου. Δεν είχα πια αμφιβολία ότι αυτή κρυβόταν πίσω από όλο αυτό.

Λίγο καιρό μετά έμαθα τελικά πως δεν ήμουν καλά ψυχολογικά γιατί έπαιρνα διαζύγιο με τον σύζυγό μου! Ένα τεράστιο ψέμα! Δεν μπορούσα να το πιστέψω, μέχρι εκεί είχε φτάσει...Πώς μπορούσε να λέει τέτοια ψέματα...

Ο άντρας μου και οι φίλοι μου, μου έλεγαν να μιλήσω μαζί της, αλλά πίστευα πως δεν υπήρχε νόημα να κάνω κάτι τέτοιο, θα της έδινα αξία και δεν το ήθελα. Επίσης μέχρι και την τελευταία στιγμή περίμενα πως ο διευθυντής θα τακτοποιούσε το θέμα αυτό, κάτι που ποτέ δεν έκανε.

Σκέφτηκα με πολύ ψυχραιμία την κίνησή μου. Το να μείνω πια στην εταιρεία μου ήταν απίστευτα δύσκολο, είχα χάσει τον ενθουσιασμό μου και κάθε φορά που έμπαινα στο γραφείο μου σκεφτόμουν τι μπορεί να συμβεί και σήμερα.

Τελικά μίλησα με τον διευθυντή και παραιτήθηκα. Μου ζήτησε να μη φύγω, αλλά ήταν πια αργά...Ενώ γνώριζε την κατάσταση, ήταν λάθος του που δεν προσπάθησε να με προστατέψει.

Πριν φύγω του ζήτησα να μου ετοιμάσει μια συστατική επιστολή. Από την επόμενη μέρα δεν ξαναπήγα στη δουλειά. Ήξερα πως είχε δημιουργηθεί ένα μίνι σκάνδαλο, δεν έφταιγα εγώ όμως γι' αυτό, ούτε με ένοιαζε.

Μαζί με τη συστατική επιστολή, μου έστειλε και το τηλέφωνο μιας ανταγωνιστικής εταιρείας.

“Σε περιμένουν”, μου έγραφε στο mail.

Ένα μήνα αργότερα δούλευα πια στην καινούργια εταιρεία, σε παρόμοια θέση και ήμουν πολύ χαρούμενη.

Η βοηθός μου πήρε τη θέση μου και πολύ σύντομα ζήτησε και τη δική της βοηθό.

Δεν της κρατάω κακία, η κοπέλα αυτή μου άνοιξε τα μάτια, έμαθα πως σε αυτή τη ζωή μπορούν να σου συμβούν τα πάντα.

Τώρα αν χειρίστηκα αυτό το θέμα όπως έπρεπε, δεν το γνωρίζω. Ο κάθε άνθρωπος είναι διαφορετικός.

Ειρήνη